Bezoek aan een Anastasiadorp

Tja, dit werd onze laatste dag voor vertrek.

Er was een vergadering bij Rizwan, de leider van het dorp . we hadden hem al meegemaakt tijdens het festival, een heel lieve man, met een geweldige uitstraling. Veel van onze vrienden van het festival zouden daar ook zijn, omdat er  na later bleek een nabespreking van het festival zou zijn  Het leuke was, dat iedereen dacht, dat we al weer naar Nederland terug waren, dus onze komst zou een verrassing zijn. Het was best een eindje rijden, dus we vertrokken vroeg. Onderweg kwamen we een heel leuke paard- en -wagen tegen, helemaal versierd en Viktor stopte even zodat we het leuke schouwspel het konden fotograferen. Na een praatje met de koetsier gemaakt te hebben en wij onze foto, vervolgden we onze weg. Dachten we. In plaats daarvan belandden we op een klein festival, waar standjes stonden met afgevaardigden van diverse republieken in de buurt van Tartarstan, zoals de Russen Tartarije noemen. Bij elk standje stonden tafels met de lekkerste streekgerechten en de mensen hadden prachtige klederdrachten. Ieder standje nodigde ons uit, ze zongen voor ons, we kregen thee (chai) uit een echte samovar, die een rook verspreidde waar ik nu nog traanogen van heb, de heerlijkste (niet-rauwe) dingen kregen we te proeven en bij ieder standje moesten we met de mensen op de foto. Iedereen was zo geïnteresseerd, zo warm! Een mevrouw vroeg of het klopte dat de Nederlanders zo slecht over Rusland dachten. Tja, wat zeg je dan........ We hebben haar verzekerd dat wij Rusland in ons hart gesloten hebben en dat we dat aan iedereen die het horen wilde zouden vertellen! Later dan gepland vervolgden we onze weg  naar het dorp van Rizwan. We kamen over stukken weg, of wat er voor doorging die je zowat een zwerfnier bezorgen en echt wel een beetje te laat arriveerden we in het dorp. Niet een dorp zoals Dussen, iedere bewoner heeft een hectare grond en de huizen liggen verscholen in de natuur. Je ziet het huis van je buurman dus niet.

Terwijl Ruksana, Irina en Viktor naar binnen liepen, waar de bespreking al in volle gang was, bleven wij nog een beetje achter om na een aantal minuten uit de auto te springen, tot grote verbazing van de kinderen, die ons herkenden van het festival. Die renden meteen naar binnen om te vertellen dat wij er ook waren. Dat was een onvergetelijk moment. Schiet nog vol als ik er aan denk. Omdat er toch vergaderd moest worden. zijn we een wandeling gaan maken door de omgeving met Camilla, die we kenden van het festival en die een soort idolaat van ons is. Camilla heeft ook inmiddels haar atlas recht en is een jaar of veertien. Trots liet ze het van alles zien, de plek waar zij haar hectare heeft voor later, de plek waar de kippen bivakkeren, de huizen in aanbouw, het "wagenpark" (oude tractoren en busjes), de bijenkorven, wat een prachtig project! Bij het huis van Rizwan teruggekomen was de vergadering afgelopen en werd het balkon klaargemaakt voor de lunch. Het vloerkleed, dat binnen lag, werd naar buiten gebracht en er werd een plastic tafelkleed op gelegd.

Daarna kwam iedereen met lekker dingen aan die op het kleed werden gezet, de reuze watermeloen die we hadden meegenomen, salades, cake, pannenkoekjes, van alles! na het eten werd alles weer opgeruimd en maakte iedereen zich klaar om naar het riviertje te gaan om te zwemmen en een sauna te nemen, want de banja was daar ook. Wij gingen huiswaarts, omdat we voor sluitingstijd onze chips moesten omruilen. Nog wat boodschappen gedaan, wat kranten gekocht waar wij in stonden en naar het huis in Mendeleevsk waar toch nog een consult voor me wachtte. Hoezo vrije dag!!!

Niet al te laat werden we weer naar de flat gebracht om de laatste koffer te pakken, want op de valreep waren er nog allerlei mensen gekomen om ons een cadeau te geven. dat moest natuurlijk ook weer in de koffer! En dat viel niet mee. Natasha, die we de eerste dag samen met man en zoons hadden geholpen en waar we de dag tevoren nog hadden genoten van de vis bbq, had voor ons een typische Russische taart, een yak yak (spreek uit tjak, tjak) gemaakt van een dusdanig formaat dat één van de koffers handbagage bijna gevuld was. Hun jongste zoon van 9 jaar wilde wel met ons mee, kwam de hele tijd bij ons kroelen. Maar nu ook de handbagage gevuld was door de taart van zijn moeder, moest hij toch maar bij haar blijven. Had ze toch maar mooi voor elkaar. Nog even wat schoonmaken en vroeg naar bed, want de volgende dag werden we om half acht opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Nu was dat voor ons helemaal niet zo vroeg, want de meeste dagen waren we al om vijf uur op. Het wordt daar al heel vroeg licht. om half vier al en de eerste nacht hadden we alleen maar vitrage, dus waren we al heel vroeg klaarwakker! daarna hebben we een constructie gemaakt met een donker gekleurde dekbedhoes voor het raam, dat was al stukken beter.

Het afscheid van onze vrienden was best emotioneel, ze drukten ons op het hart om volgend jaar weer te komen, omdat Peter dan aan een aantal artsen, die interesse hadden getoond in de Energetische Atlascorrectie, les gaat geven. Maar op de terugweg in het vliegtuig hoorden we van een Rus, dat het dan waarschijnlijk moeilijk en duur wordt een ticket te bemachtigen vanwege de wereldkampioenschappen voetbal, dus we moeten nog maar even zien.

Ruksana en Irina kunnen nu zelfstandig atlassen corrigeren, ze hebben heel intensief les gehad van Peter en zijn allebei geslaagd. Ze zullen het hoogstwaarschijnlijk heel druk gaan krijgen, als je ziet hoeveel belangstelling er daarvoor is. Bovendien heeft Marianne ze ook geleerd om met de Grootouder remedies te werken. Anastasia energie voelt als die van de grootmoeders. Marianne heeft daar ook een remedie van kunnen maken..... Bijzonder.

De terugweg verliep prima, de vlucht naar Moskou ging goed en daarna die naar Düsseldorf ook. Toen nog iets meer dan anderhalf uur in de auto en om kwart over zeven waren we weer thuis. Adriaan en Tineke, die in ons huis vakantie hadden gevierd, stonden ons op te wachten met tomatensoep en wraps . Heerlijk weer thuis te zijn. Leker weer in ons eigen bed, maar om vijf uur waren we beiden weer wakker alsof we nog in Rusland waren. Gelukkig sliepen we gauw weer in konden "uitslapen" tot half 8.

We kwamen vandaag maar moeizaam op gang, zo gewend waren we om meer geleefd te worden door alle activiteiten. Helemaal niet erg...als we terugdenken aan ons Rusland avontuur, kunnen we alleen maar zeggen "onvergetelijk" en "hartverwarmend". Wat een lieve mensen hebben we daar ontmoet en wat een mooie natuur. Het was geen vakantie in de zin van rustig aan en relaxen, maar wat hebben we genoten.